Colomn - Ommetje 't Schildbroek

In het Rijk van Nijmegen vind je tal van prachtige natuurgebieden en wandelroutes welke in elk seizoen de moeite waard zijn. Je wilt het Rijk (van Nijmegen) natuurlijk wel het liefst voor je alleen! Daarom werken we samen met De Gelderlander om rustige alternatieven aan te bieden voor de bekende plekken en routes. Bekende Gelderlanders Margot Ribberink (voormalig weervrouw en klimaatdeskundige) en Ap Dijksterhuis (schrijver, spreker, hoogleraar en ondernemer) schreven vanaf februari 2021 elke week een column over een door hen gewandelde wandelroute in het Rijk van Nijmegen, de regio Arnhem en op de Veluwe. Hieronder lees je de column van Ap Dijksterhuis over zijn ervaringen met het Ommetje 't Schildbroek - De Horst.

In overtreding
Wandelen verlengt ons leven. Ons brein houdt de tijd bij, maar dat doet het niet met minuten of uren, maar aan de hand van nieuwe prikkels. Hoe meer je verwerkt, hoe langer het lijkt te duren. Een week thuis is voorbij voordat je het weet, een week in Peru of Tadzjikistan voelt als een maand. Om dezelfde reden denk je tijdens een wandeling weleens dat je al twee uur onderweg bent, en dan kijk je op je telefoon of horloge en zie je dat je er net drie kwartier op hebt zitten.

De Horst ligt twaalf kilometer van mijn huis, en ik ben er nooit geweest. Mooi zo, denk ik, veel nieuwe prikkels dus. Ik loop enkele honderden meters door het dorp en stroop mijn mouwen op. Het is warm. Ik passeer een groep paarden die ook de lente in hun kop hebben. Rechts zie ik de kerktoren van Kranenburg, over de grens. Dan sla ik rechtsaf en zie een bord staan waarop reclame wordt gemaakt voor een ‘Eierautomaat.’ Verbaasd blijf ik even staan kijken. Is dit echt? Een grap? Is eierautomaat Groesbeeks voor kip? Het is per slot van rekening een vreemd dialect. Maar nee, ik loop verder naar een houten schuur waar een jongen staat die eieren in een doosjes doet. Achter hem staat een automaat die er uitziet als een drankautomaat. “Je gooit er muntgeld in en dan kun je een klepje openen”, zegt hij trots. “Net als bij een blikje op het station, alleen vallen de eieren natuurlijk niet naar beneden”. Dat begrijp ik.

Ik vervolg de tocht langs drassige weilanden door een natuurgebied waarover me is verteld dat er een ‘levendbarende hagedis’ leeft. Onwillekeurig kijk ik toch meer naar beneden dan meestal tijdens het wandelen, maar de hagedis laat zich niet zien. Dan ben ik bij het oude spoor dat tussen Nijmegen en Kleve loopt. Er staat een poort op de grens, en ik loop een stukje Duitsland in. Officieel mag dit niet tijdens de lockdown, ik kan dit moeilijk een ‘noodzakelijke reis’ noemen, en de wetenschap in overtreding te zijn doet me goed. Ik ben, net als waarschijnlijk iedereen, klaar met het virus.

Ik keer om en terwijl ik langs de spoorlijn Nederland inloop hoor ik ‘Rebel Rebel’ van David Bowie in mijn hoofd. Rechts zie ik de stuwwal bij Berg en Dal die me ook al het gevoel geeft in het buitenland te zijn. Heuvels! Na een kwartier kom ik een ouder echtpaar op de fiets tegen. Ze vragen me waar ze uit komen als ze verder fietsen. “Also in Deutschland!” roep ik opgewekt. Ze kijken verschrikt naar elkaar, keren om en fietsen terug.

Over zompige paden struin ik een tijdje langs de Groesbeek en de Hulsbeek totdat ik weer midden in Horst sta, bij de Goddelijk Hart van Jezuskerk. En ook de kerk draagt bij aan het buitenlandgevoel. Het gebouw is opgetrokken uit witte baksteen en heeft een lange vierkante toren zonder spits en verschillende ronde hoeken. Officieel is het de ‘Bossche School’ zo lees ik, maar zo voelt het niet. Als ik een tijdje door mijn wimpers naar de kerk staar, heb ik even het gevoel dat ik in Italië ben.

Het was een schitterende wandeling die ik iedereen aanraadt, maar zeker mensen die zich opgesloten voelen en behoefte hebben aan een vleugje buitenland na deze zware maanden, zullen de wandeling ervaren als een weldaad. Het is hier geen Tadzjikistan, maar als normaal Nederland voelt het toch ook niet.